O συγγραφέας δρ Παναγιώτης Μανδράκης στο πόνημά του αυτό, μέσω της συστηματικής εξέτασης πηγών, όπως των Σουμερίων, των αρχαίων Αιγυπτίων, των παπύρων Ebers, Edwin Smith και του ελληνικού παπύρου του Δερβενίου, αλλά και κειμένων της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, των Ελληνιστικών, Ρωμαϊκών, Βυζαντινών και Νεότερων Χρόνων, μελετά τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τον νου και τη μεταξύ τους σχέση.
Ειδικότερα, διερευνάται η συμβολή Ελλήνων ιατρών και φιλοσόφων, όπως του Θαλή (624-545 π.Χ.), του Αλκμαίωνος (6ος-5ος π.Χ. αι.), του Αναξαγόρα (500-428 π.Χ.), του Παρμενίδου (515-475/70 π.Χ.), του Αρχελάου (5ος π.Χ. αι.), του Εμπεδοκλέους (5ος π.Χ. αι.), του Ιπποκράτους (460-370 π.Χ.), του Πλάτωνος (427-345 π.Χ.), του Αριστοτέλους (384-322 π.Χ.), του Διοκλέους (4ος π.Χ. αι.), του Ποσειδωνίου (135-51 π.Χ.), του Ρούφου (1ος-2ος μ.Χ. αι.), του Γαληνού (129-199 μ. Χ.), του Νεμεσίου (τέλη 4ου- αρχές 5ου μ.Χ. αι.), του Γεωργίου του Χρυσοβελώνη (1756-1822) και άλλων, στη λειτουργία του εγκεφάλου και του νου.
Επιπλέον, εξετάζονται ζητήματα όπως, η εξέλιξη του ανθρώπινου εγκεφάλου στο χρόνο, η ιατρική πράξη της κρανιοανάτρησης, κυρίως για τη θεραπεία νοσημάτων του εγκεφάλου, καθώς και αυτή της λοβοτομής, οι απόψεις του René Descartes (1596-1650) και Immanuel Kant (1724-1804) για τον νου, θεωρίες για τη σχέση γλώσσας και νοημοσύνης και έρευνες του Thomas Willis τον 17ο αιώνα. Εξετάζονται, επίσης, πέραν των ζητημάτων της σχέσης του εγκεφάλου και νου, η έδρα του νου, ο έλεγχος του νου και αναλύεται η θέση του Αναξαγόρα, η οποία και εδράζεται στο αξίωμα ότι ο νους είναι ο δημιουργός ολόκληρου του κόσμου.
Στα Παραρτήματα παρατίθενται κείμενα-πηγές, ταξινομημένες με χρονολογική σειρά στην Αρχαία Ελληνική ή σε μεταφορά στη Νέα Ελληνική.
Η απουσία σχετικής με το θέμα έρευνας από την ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία έχει συνέπεια η παρούσα μελέτη να αποτελεί αξιόπιστη πηγή άντλησης πληροφοριών για κάθε ενδιαφερόμενο.
