«Η τελευταία σου εμφάνιση ήταν το 2008 στην επέτειο του Πολυτεχνείου (…)
Τραγούδησες το Φεγγαράκι. Ο κόσμος όρθιος και συγκινημένος σε χειροκροτούσε. (…) Καθώς σε παρακολουθούσα να τραγουδάς, με δυσκολία πλέον, σφίχτηκε η καρδιά μου. Είχες μεγαλώσει πια (…) Ήσουν 83 χρονών κι από τα 17 σου στον αγώνα για τη λευτεριά και την Ελλάδα. Εξήντα έξι ολόκληρα χρόνια αφιερωμένα στην απελευθέρωση του Ανθρώπου. (…) Εξήντα έξι χρόνια ασυμβίβαστος, ανυποχώρητος, τρελός, όπως γράφεις σ’ ένα ποίημά σου. (…)
Δεν γονάτισες ποτέ, Πάνο μου, όσες φορές κι αν λύγισες από τις ταλαιπωρίες, που σε εξανάγκασαν οι… νικητές. Την ήττα ποτέ δεν την παραδέχτηκες, απλώς προσαρμόστηκες στις νέες συνθήκες και συνέχισες τον αγώνα. Δεν έλειψες από τους νέους αγώνες του λαού, δεν βούλιαξες στην απραξία. (…) Αντάρτης ως το τέλος.
Με δίδαξες τη δύναμη που έχει το τραγούδι –η Τέχνη γενικότερα– και βάδισα πάνω στον δρόμο που εσύ και η γενιά σου είχατε χαράξει και τήρησα την υπόσχεση που σου είχα δώσει: θα κάνω ό,τι μπορώ για να μείνει ζωντανή στη μνήμη του λαού, και της νεολαίας κυρίως, η γενιά της ΕΠΟΝ (…)
Τώρα που σου γράφω αυτές τις γραμμές είμαι 75 χρονών και συνεχίζω. Ως το τέλος, Πάνο μου».
[ από το οπισθόφυλλο του βιβλίου ]
