Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται τρία κείμενα τα οποία διατρέχουν τρεις βασικούς σταθμούς της ιστορίας και εξέλιξης του Ευρωπαϊκού Θεάτρου. Ταυτόχρονα, προσεγγίζουν τις δύο βασικές κατευθύνσεις του θεάτρου από αρχαιοτάτων χρόνων, ήτοι το κωμικό (Μεσαιωνική φάρσα του 15ου αιώνα) και το τραγικό (Ρακίνας, τον 17ο αιώνα) όπως διαμορφώνονται στους νεότερους χρόνους αλλά και τον ανατρεπτικό συμφυρμό τους όπως αυτός προκύπτει από τη μεταμοντέρνα αιρετική προσέγγιση της έννοιας του τραγικού από τον Ρομέο Καστελλούτσι στο κατώφλι του 21ου αιώνα.
Η Γαλλική Μεσαιωνική Φάρσα συνιστά την απαρχή του σύγχρονου λαϊκού θεάτρου φτάνοντας ως τη φαρσο-κωμωδία (θεατρική ή κινηματογραφική) του 20ού αιώνα. Μέγιστο ρόλο στην υλοποίησή της παίζει ο αυτοσχεδιασμός των «παικτών», είδος σύγχρονων περφόρμερς. Ως παράδειγμα δομής και σύνθεσης του είδους ακολουθεί η μετάφραση, για πρώτη φορά στα ελληνικά, δύο γαλλικών μεσαιωνικών φαρσών.
Η ανάλυση του έργου του Ρακίνα επικεντρώνεται στην πρόσληψη των τραγωδιών του στην Ελλάδα, ήδη από τον 19ο αιώνα έως σήμερα. Αρχικά μεσολαβητής των σύγχρονων Ελλήνων με το αρχαίο παρελθόν τους, μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίο τράγο όταν η πρόσβαση στα αρχαιοελληνικά δράματα γίνεται εφικτή για τους Έλληνες σκηνοθέτες του 20ού αιώνα. Τα αναλυτικά παραρτήματα δείχνουν την αμφίσημη πορεία του μεγάλου Γάλλου κλασικού στην Ελλάδα.
Τέλος, με τον Ρομέο Καστελλούτσι, η έννοια του τραγικού προσλαμβάνει νέες διαστάσεις μέσω κυρίως των παραστάσεών του Orestea και Tragedia Endogonidia καθώς προβαίνει σε αναδιαπραγμάτευση της έννοιας της τραγωδίας τον 21ο αιώνα εισάγοντας το σατυρικό στοιχείο όσο και την αντιπαράθεση τραγωδίας και εβραιο-χριστιανικού πολιτισμού.
