Οι Συγγραφείς μιλούν για το βιβλίο τους:
Βλασφημία και τέχνη – Πολιτική και ηθική
Είναι η βλασφημία πράξη ταπείνωσης, περιφρόνησης και ευτελισμού του προσώπου του οποιουδήποτε θεού και των μορφών λατρείας αυτού, ή ακόμη και της πίστης των ανθρώπων έναντι των θεών τους και όλων όσων συνδέονται με την λατρεία τους;
Είναι η βλασφημία πράξη ταπείνωσης, περιφρόνησης και ευτελισμού της ιερότητας του ίδιου του ανθρώπου ως προσώπου και ως πολίτη, της ζωής και του θανάτου, της πολιτικής και αισθητικής, δηλαδή, εν τέλει παρουσίας και δημιουργίας του, στην Φύση και στην ιστορία;
Είναι η αλαζονεία και η έπαρση η άλλη όψη των πράξεων περιφρόνησης και ευτελισμού, ή και ύβρις, εξ αιτίας της οποίας και οι θεοί καταδικάζονται;
Είκοσι πέντε συγγραφείς, καλλιτέχνες, ιερωμένοι και διανοούμενοι, λογοτέχνες και δημοσιογράφοι, θεολόγοι και καθηγητές Πανεπιστημίου, διαφορετικών κλάδων της επιστήμης, επιχειρούν να δώσουν κάποιες θεμελιώδεις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά.
Πολιτική και Θρησκεία. Οι έξη ελληνικοί Πολιτισμοί
Θεός είναι η αυτό-εικόνα της ψυχής, και ψυχή είναι η μοναδική μορφή θεού στην ιστορία και την Φύση. Εάν οι υποθέσεις αυτές είναι ισχυρές, ο κλωνοποιημένος άνθρωπος θα έχει ψυχή και θεό;
Το θεμελιώδες πεδίο σύνθεσης πολιτικής, θρησκείας και οικονομίας είναι το νόημα και η εξουσία, οι θρησκευτικές και πολιτικές, δηλαδή, κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις, που εξηγούν την καταγωγή και τον προορισμό της Φύσης και του ανθρώπου, τόσο του καθενός ξέχωρα όσο και των πολιτισμών του, επιτρέποντας την συμφιλίωση με την ζωή και τον θάνατο. Νοηματικές αντιλήψεις, των οποίων η “υλική δύναμη” θεμελιώνεται διαμέσου της ισχύος των αντίστοιχων σχέσεων ιδιοκτησίας, εργασίας και παραγωγής αγαθών, όπως και εξουσίας, διακυβέρνησης και διοίκησης.
Η εξήγηση και η κατανόηση των σχέσεων αυτών αποτελεί το πρώτο μεγάλο ζήτημα που διαπερνά όλες τις μελέτες του τόμου αυτού. Το δεύτερο ζήτημα συντίθεται από την μελέτη της ιστορίας των Ελλήνων, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, όχι διαμέσου της αντίληψης ενός συνεχούς “μεταφυσικού” Ελληνισμού, αλλά μέσω της προσέγγισης έξη διαδοχικών, εντελώς διαφορετικών, πλήρως, όμως, ελληνικών πολιτισμών: του Αρχαίου, του Ελληνιστικού, του Ελληνορωμαϊκού, του Βυζαντινού, του υπό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Σύγχρονου Ελληνικού.
Το τρίτο κεντρικό ζήτημα, που τίθεται κυρίως στο τρίτο μέρος του τόμου, είναι η εξήγηση και η κατανόηση της διαπίστωσης ότι, ο Σύγχρονος Ελληνικός Πολιτισμός οικοδομείται διαμέσου της πολυσύνθετης ενότητας της πολιτικής και της θρησκείας. Και τούτο, κυρίως στην αντιμετώπιση “του τι είναι” άνθρωπος, πρόσωπο και πιστός, Έλληνας, πολίτης και πολιτικός, ηγέτης, εξουσία και πολιτική, νόμος, άτομο και ιδιώτης, κόμματα, Εκκλησία, κράτος, κ.λπ.