Η μεγάλη φούσκα του “εκσυγχρονισμού” του Κ. Σημίτη

Το βιβλίο αυτό δεν θα είχε γραφεί αν δεν είχαν ειπωθεί τόσο από τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Σημίτη όσο και από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών κ. Νίκο Χριστοδουλάκη τόσα “κουφά” και απαράδεκτα για τον κοινό νου σχετικά με την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και, κυρίως, για την πραγματική κοινωνική συνοχή και αλλληλεγγύη στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Βουλή στις 27 Νοεμβρίου 2003. Η ημερομηνία αυτή είναι σημαδιακή και για τους δυο αγορητές στη Βουλή, δηλαδή τους κ.κ. Σημίτη και Χριστοδουλάκη. Κατ’ αρχάς, και οι δυο είναι καθηγητές πανεπιστημίων με ειδικές μάλιστα γνώσεις γύρω από τα οικονομικά θέματα και, συνεπώς, έπρεπε να είχε καταδειχθεί ιδιαίτερη προσοχή σε ό,τι αφορά κυρίως οικονομικούς ορισμούς, όρους, έννοιες και παραδοχές. Αλλά, ας μην ξεχνάμε κι αυτό που έλεγε ο Βίσμαρκ: “Δυο καθηγητές στην εξουσία και η πατρίδα χάθηκε”! Ύστερα, στις 26 Νοεμβρίου 1987 ο κ. Σημίτης υπέβαλε στον τότε πρωθυπουργό αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου επιστολή παραίτησης από το αξίωμα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας με την επίκληση λόγων που δεν ταίριαζαν προς συνετή οικονομική πολιτική. Υπήρξε όμως η συζήτηση αυτή σημαδιακή και για τον κ. Χριστοδουλάκη, ο οποίος εμφανίσθηκε ως “δάσκαλος που δίδασκε κάποτε και λόγο δεν εκράτει”. Γιατί ο κ. Χριστοδουλάκης σε άρθρο του στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” (23 Ιουνίου 1995), έκανε έναν απολογισμό για την εικοσαετία 1974 -1994 και υπογράμμιζε, μεταξύ των άλλων, ότι “… Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ολόκληρη η δεκαπενταετής περίοδος 1980-1994 χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο που ο Rudiger Dornbusch αποκάλεσε “μακροοικονομικό λαϊκισμό”. Αλλά όλα αυτά που επεσήμανε στο άρθρο αυτό τα βρήκε όλα μπροστά του ως “τσάρος” της οικονομίας μετά το 2000! Το βιβλίο αυτό θα αποπειραθεί να τεκμηριώσει όλα αυτά και να απογυμνώσει με ντοκουμέντα το “νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονιστικό λαϊκισμό” του ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Αλλά, ο κ. Σημίτης δύο περίπου χρόνια πριν από την εκλογή του ως πρωθυπουργού είχε αφήσει έντονο το στίγμα του “εκσυγχρονισμού” του που επανγελλόταν. Ιδιαίτερα το στίγμα αυτό το είχε δώσει σε συζήτηση στρογγυλής τράπεζας στο Λονδίνο το 1994, όπου επαγγελλόταν ή αποσαφήνιζε ή υποσχόταν, μεταξύ των άλλων, ότι “Εκσυγχρονισμός είναι η κλαγγή της αντιπαράθεσης με πολιτικές ομάδες και πρόσωπα που έχουν περιορίσει την πολιτική λειτουργία στη διαχείριση και νομή της εξουσίας, αντιλαμβάνονται την πολιτική ως τακτική και δρουν συντηρητικά ενδύοντας τη συντηρητική, κλειστή πελατειακή κοινωνία με ένα ένδυμα προοδευτικό”. Ο “εκσυγχρονισμός” του κ. Σημίτη ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα, αλλά δεν έγινε αντιληπτός, διότι είχε “ένδυμα προοδευτικό ή σοσιαλιστικό”, όπως έλεγε για τους άλλους ο ίδιος το 1994 στο Λονδίνο! Κατ’ αρχάς ξεφούσκωσε με το όργιο προεκλογικών δαπανών που προκάλεσε κατά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 1996. Ύστερα, ο “εκσυγχρονισμός” του κ. Σημίτη ξεφούσκωσε μαζί με τα “λάστιχα” των τρακτέρ των αγροτών! Το ξεφούσκωμα αυτό ολοκληρώθηκε σης 27 Νοεμβρίου στη Βουλή για τους λόγους που αναφέρονται αναλυτικά στο βιβλίο αυτό. Γενικώς, η “φούσκα” του “εκσυγχρονισμού” του κ. Σημίτη τρυπήθηκε προκλητικά από τον ίδιο τον κ. Σημίτη πολλές φορές. Πώς “τρυπήθηκε”; Την απάντηση δίδει το βιβλίο αυτό με πολλά ντουκουμέντα.