Στη μεταστροφή τα ορμής που έχουμε για τη δύναμη μέσα στα χρόνια, το «Θέλω να είμαι, και πράττω» άρχισε πια να γίνεται όχι με τη μορφή της φυσικής ύπαρξης –με το να επιλέγει, δηλαδή, κανείς θέσεις για να ζει τη ζωή του απλά σαν φυσικό ον–, αλλά με τη μορφή της αυταπάτης του μεγαλείου της δύναμης ενός «εγώ» που ζει στην αναγνώριση και στις καλές γνώμες των άλλων, και το οποίο δημιουργεί έναν νέο ασυνείδητο πυρήνα που παίρνει όλη την ενέργεια του είναι προς το μέρος του. Κατάσταση που παγίδευσε τη θέλησή μας και μαζί και την ελευθερία της. Και από εκεί που ο άνθρωπος νόμιζε πως άρχισε να ξυπνάει και να θυμάται, στην ουσία του άρχισε να κοιμάται και να ξεχνάει ποιος πραγματικά είναι και ποια είναι η ανώτερη αποστολή του. Πρόκειται για μια παρανόηση.
Στην ίδια σειρά πραγμάτων, η αποκάλυψη πως η ανθρώπινη μηχανή έχει μέσα της ένα όργανο εμφυτευμένο που σκοπό έχει την εκπλήρωση της ανώτερης αποστολής που αναλαμβάνουμε κατά τη συμπαντική μας εμφάνιση σαν όντα, αυτήν της κατάστασης της αθανασίας μας, μας δίνει τη δυνατότητα να φτάσουμε στην κατανόηση ενός συστήματος συνεργασίας που μέχρι τώρα ξεφεύγει σε χώρο και χρόνο από την εμβέλεια της ανθρώπινης παρατήρησης. Μια πολύ σημαντική συζήτηση ξεκινάει από εδώ, που θέλει θάρρος και συνέπεια για τη συνέχειά της.
