Ο τουρισμός αποτελεί ένα διεθνές κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο που διαθέτει πολύπλευρες πτυχές σε έναν κόσμο δυστοπικό-πολυπολικό. Μέσα στη νέα τάξη πραγμάτων που εξελίσσεται με μια ροή αστάθειας, ο τουρισμός ως θεσμός παγκόσμιας εμβέλειας μπορεί να συμβάλει, εκτός από τον ψυχαγωγικό τομέα, και σε άλλα επίπεδα της διεθνούς σκηνής. Σήμερα που η ανάπτυξη επιδιώκεται να βαδίσει πάνω στις ράγες της αειφορίας και της ανθεκτικότητας, ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει έναν σημαντικό παράγοντα προς αυτόν τον ελπιδοφόρο δρόμο του πλανήτη μας, συσχετιζόμενος με το περιβάλλον, την κοινωνία, την οικονομία και τον πολιτισμό.
Όμως, εκτός αυτού, ο τουρισμός μπορεί να προσφέρει μέσα από τη δημόσια διπλωματία ένα «χαρτί» συνεργασίας, σύμπραξης και ειρήνης μεταξύ χωρών, οργανισμών αλλά και ομάδων, δημιουργώντας ένα μέτρο εμπιστοσύνης στο πλαίσιο ζητημάτων ελάσσονος πολιτικής (low politics).
Το παράδειγμα της τουριστικής ακτοπλοϊκής σύνδεσης Ελλάδας και Τουρκίας, σύμφωνα με τη «Διακήρυξη των Αθηνών» για το 2024 αλλά και για το 2025, αποτελεί ένα υποσχόμενο πλαίσιο δομής θετικών σχέσεων μεταξύ των δύο γειτόνων, σε μια περίοδο κατά την οποία οι σχέσεις των δύο χωρών δεν είναι και απολύτως ειρηνικές.
Η Ρόδος αποτελεί έτσι ένα σχετικό πεδίο έρευνας (case study) και δράσης που αποδεικνύει το επιτυχές του εγχειρήματος μεταξύ των δύο διαφορετικών μερών.
Το βιβλίο μελετάει αυτή την προσέγγιση στη βάση της «τουριστικής διπλωματίας», ως έναν μοχλό ηρεμίας και εποικοδομητικής συνεννόησης μέσα στο πνεύμα του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και στοχεύει να ανοίξει ορίζοντες τόσο στον τουριστικό χώρο όσο και σε θέματα συσχετιζόμενα με την εξωτερική πολιτική.
