Η άσκηση αντισυστημικής πολιτικής βίας προέρχεται από εκείνους τους πολίτες που τελικά δεν ένιωσαν την πρόοδο και την ευημερία που διακήρυττε η Γαλλική Επανάσταση, που δεν ευεργετήθηκαν από τη νεωτερικότητα, που έχασαν την εμπιστοσύνη και την πίστη στο κράτος και τους θεσμούς του, που θεωρούν ως λύση τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας τους και την προσφυγή στη βία προκειμένου να αποκτήσουν δύναμη, έναντι της κρατικής ισχύος, διεκδικώντας άμεσες αλλαγές στην καθημερινότητά τους.
Ομάδες ανθρώπων συστήνουν τις δικές τους οργανώσεις, έξω από τις υφιστάμενες πολιτικές επιλογές που το εκάστοτε κράτος προσφέρει, ενώνοντας τα πολιτιστικά, πνευματικά και αισθητικά τους πιστεύω, και δημιουργώντας ένα πλέγμα δράσεων και περιοχών ασφαλείας, άλλοτε μεγαλύτερων και άλλοτε μικρότερων, για την εξάσκηση και υλοποίηση των στόχων τους.
Είναι σε αυτό το σημείο που εξετάζονται τρεις μεγάλες μορφές αντισυστημικής πολιτικής βίας: ακροδεξιά, αντιεξουσιαστική και ισλαμικός εξτρεμισμός, οι οποίες, παρά το γεγονός των αδιαμφισβήτητων ιδεολογικών ασυμφωνιών και των διαφορετικών ιστορικών καταβολών τους, διαμορφώνουν ένα σύνολο όμοιων πρακτικών και κοινών στόχων σε διεθνές επίπεδο, μία μορφή επαναστατισμού βασισμένη στα χαρακτηριστικά εκείνα των πρεσβευτών του εν λόγω ρεύματος, ως θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων. Απέναντί τους στέκεται και αντιπαρατίθεται μία άλλη διεθνής μορφή νομιμοποιημένης πολιτικής βίας, αυτή των θεσμοθετημένων κρατικών εξουσιών, η οποία, αναπτύσσοντας με τη σειρά της κοινές μεθόδους αντιμετώπισης, συμβάλει στην εδραίωση της σύγκρουσης, στη συντηρητικοποίηση των θεσμικά ισχυρών κρατών, και στην απονέκρωση των θεσμικά ανίσχυρων.
Μέσω αυτής της τριβής φαίνεται πως θα μπορούσαν να αναδυθούν δύο μεγάλες συγκρουσιακές δυναμικές, χωρίς αυτές να ορίζονται με βάση τον πολιτισμό, ή το έθνος, ή ακόμη και τους σύγχρονους προσδιορισμούς της ταξικής θέσης. Από τη μία δηλαδή η δυναμική των Κρατών και από την άλλη των Αντισυστημικών Ομάδων άσκησης πολιτικής βίας, οι οποίες θα δραστηριοποιούνται εντός ενός βίαιου και άναρχου κόσμου με περιοχές που θα ελέγχονται είτε από κρατικούς θεσμούς είτε από βίαιες ομάδες, διατηρώντας και επεκτείνοντας τον φαύλο κύκλο βίας.
