Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια διεπιστημονική προσέγγιση των ιδεολογικών και αισθητικών λειτουργιών του ελληνικού τοπίου σε πεζογράφους της λεγόμενης «γενιάς του τριάντα». Λαμβάνοντας υπόψη τον βαθμό που το έργο τους συνεχίζει να απασχολεί τους ερευνητές, όπως και να διαβάζεται από το αναγνωστικό κοινό, η μελέτη δεν περιορίζεται σε μια αποτίμηση των ιδεολογικών ζυμώσεων και των αισθητικών αιτημάτων της περιόδου, αλλά διερευνά τον βαθμό και τους τρόπους που οι ιδεολογικές προθέσεις αρκετών συγγραφέων της περιόδου εγγράφονται δημιουργικά στα ίδια τα κείμενά τους.
Περιγράφει και εφαρμόζει έναν πρωτότυπο συνδυασμό μεθοδολογικών εργαλείων Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών, προκειμένου να αναδειχθούν οι σημασιακές σχέσεις και η αισθητική λειτουργία του ελληνικού τοπίου (και τι αυτό σημαίνει) στα λογοτεχνικά τους κείμενα. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο αξιοποιούνται εργαλεία της Δομικής και της Κοινωνικής Σημειωτικής, ενώ ο σχεδιασμός της έρευνας εμπλουτίζεται με θεωρητικές αρχές της Ιστορικής και Πολιτιστικής Γεωγραφίας, οι οποίες έχουν προσφέρει στην επιστημονική κοινότητα νέες μορφές κατανόησης της πολιτιστικής χρήσης και της σημασιοδότησης του τόπου. Η χρηστικότητα του μικτού μεθοδολογικού σχήματος φανερώνει πόσο οι διεπιστημονικές θεωρήσεις μπορούν να συμβάλλουν στα πεδία έρευνας των λογοτεχνικών σπουδών, χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους και η δυναμική των παραδοσιακών εργαλείων.
