Βρισκόμαστε σε μια Post-Photography εποχή, μια Μετα-εικονική εποχή, της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι η εικόνα δημιουργεί την ανθρώπινη συνθήκη, το πώς της ζωής, το πώς του θανάτου, το πώς του έρωτα. Η ανθρώπινη ύπαρξη αναδύεται πια ως δημιούργημα της εικόνας και όχι το αντίστροφο. Δεν είναι πια ο άνθρωπος που κάνει το «κλικ» στη μηχανή του, αλλά η μηχανή που κάνει το «κλικ» επί του ανθρώπου της.
Ο άνθρωπος στη Μετα-φωτογραφική εποχή γεννιέται από την εικόνα ως εικόνα ο ίδιος, ως εικόνα της δικής του ζωής την οποία δεν θα ζήσει ως δική του. Εικόνες τον κατακλύζουν από παντού, με εικόνες γεμίζει την υπαρξιακή του πείνα, μεταμορφώνεται σε εικόνα σαν κι εκείνες που βλέπει στην τηλεόραση, στις διαφημίσεις, στο κινητό του τηλέφωνο, στον υπολογιστή. Μεταμορφώνεται σε μια κινούμενη εικόνα ο ίδιος, σε έναν δεδομένο κόσμο από εικόνες οι οποίες σαν ταπετσαρία σκεπάζουν την ανάμνηση του πραγματικού κόσμου που κάποτε υπήρξε.
Αν θέλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, δεν μπορεί παρά να κοιταχτεί στον έτοιμο καθρέφτη-εικόνα της κοινωνικής συνθήκης που θα του επιβάλει την εικόνα που οφείλει να έχει για τον εαυτό του. Μια εικόνα όπου τα πάντα θα επιτρέπονται, εκτός του να είναι αυτός.
Είναι καιρός να σκεφτούμε αν οι φωτογραφίες παράγουν εμάς τους ίδιους, αν θα υπήρχαμε χωρίς φωτογραφίες. Αν, τελικά, η ζωή μας είναι οι φωτογραφίες που έχουμε βγάλει. Αν η ύπαρξή μας οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξαμε ως φωτογραφία.
