Ζούμε σε εποχή κατά την οποία ο δημόσιος λόγος μοιάζει να έχει κουραστεί από τον ίδιο του τον εαυτό. Η ταχύτητα με την οποία εκφέρονται οι κρίσεις, η πρόδηλη αδιαφορία για –έστω και στοιχειώδη– αιτιολόγηση, η άχρι εξαφανίσεως απίσχναση της επιχειρηματολογίας, έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον όπου ο διάλογος συχνά δίνει τη θέση του στην επιτέλεση, κι όπου οι λέξεις περισσότερο θορυβούν παρά φωτίζουν. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που αναζητούμε, με ολοένα και μεγαλύτερη δίψα, στιγμές λόγου, οι οποίες καταφέρνουν να σταθούν με ευγένεια, να συνδιαλλαγούν με ταπεινότητα, να αφήσουν χώρο στην αμφιβολία.
Το Υπέρ της του Κόσμου Ζωής, κείμενο που εξέδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία: συνομιλεί με τον κόσμο όχι ως υψιπετής αυθεντία, ως άνωθεν εκπορευόμενο κανονιστικό θέσφατο, αλλά ως ισότιμος συνοδοιπόρος. Ενώ θα ανέμενε κανείς πως, ως εκκλησιαστικό κείμενο, θα αρκούταν να θεμελιώνει τις προτάσεις του αποκλειστικά σε θεολογικές παραδοχές, το κείμενο αυτό επικαλείται γόνιμα την επιστημονική γνώση, συνομιλεί μειλίχια με την φιλοσοφία και την κοινωνία, και αγκαλιάζει συνολικά την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Δεν φοβάται να αναγνωρίσει ότι η πορεία του ανθρώπου μέσα στον κόσμο είναι μία πορεία που υφαίνεται από πολλές φωνές – και πως καθεμιά από αυτές έχει κάτι ουσιαστικό να πει.
Οι συγγραφείς του τόμου: Γεώργιος Αραμπατζής, Μιλτιάδης Χ. Βάντσος, Κώστας Θεολόγου, Ελένη Καλοκαιρινού, Σπύρος Καλτσάς, Νικόλαος Γ. Κόιος, Κωνσταντίνος Κορναράκης, Κωνσταντίνος Κωτσιόπουλος, Ιωάννης Λαδάς, Ευάγγελος Μανταφούνης, Φιλόθεος-Φώτιος Μαρούδας, Άγγελος Μαυρόπουλος, Κυριακή Μελέτση, Θεοδόσιος Εμμ. Οικονομίδης, Φιλήμων Παιονίδης, Πέτρος Παναγιωτόπουλος, Παναγιώτης Πανταζάκος, Νίκη Παπαγεωργίου, Κωνσταντίνος Ν. Παπανικολάου, Ευάγγελος Π. Πεπές, Ευάγγελος Δ. Πρωτοπαπαδάκης, Σπύρος Τέγος, Χρήστος Ν. Τσιρώνης, Στυλιανός Χαραλαμπίδης, Ιωάννης Χρυσαυγής, Μαρία Κ. Χωριανοπούλου, Ion Marian Croitoru, Obrad Karanovic, Andreas Müller
