Το βιβλίο χαρτογραφεί, για πρώτη φορά με συστηματικό τρόπο, τη νεότερη σκηνική διαδρομή του σατυρικού δράματος, από τα μέσα του 19ου αιώνα έως σήμερα, αναδεικνύοντας τον τρόπο κατά τον οποίο ένα «επιλογικό» θεατρικό είδος της αρχαιότητας επανέρχεται στο επίκεντρο σύγχρονων αισθητικών αναζητήσεων. Τον πυρήνα της μελέτης αποτελούν τα μόνα σατυρικά δράματα με πραγματική σκηνική τύχη –οι Ιχνευτές του Σοφοκλή και ο Κύκλωπας του Ευριπίδη– των οποίων η πρόσληψη ιχνηλατείται τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή σκηνή.
Η ανάλυση οργανώνεται γύρω από ένα ερευνητικό τετράπτυχο: (α) πιστότητα του παραστατικού κειμένου και πρακτικές διασκευής· (β) σκηνική αυτοτέλεια του είδους ή η «επιλογική» συνάρθρωση· (γ) μεταμορφώσεις της ὄψεως από την αρχαιοπρέπεια έως την εκσυγχρονιστική εικονοποιία· (δ) μουσική και χορός ως οργανικά στοιχεία των έργων. Από τις πιστές αναβιώσεις μέχρι τις ρηξικέλευθες μεταγραφές και από τις ορχηστικές ή μουσικές προσεγγίσεις έως τις κοινωνικοπολιτικές αναγνώσεις, τεκμηριώνεται η ερμηνευτική αμηχανία που προκαλεί το σατυρικό δράμα, αλλά παράλληλα και η πρόκληση που συνιστά για τους σύγχρονους σκηνοθέτες.
Ο τόμος συμπληρώνεται από παραρτήματα για τα συγγενή επιλογικά είδη (τα ρωμαϊκά exodia, τα ελισαβετιανά jigs, το ιαπωνικό Kyōgen) και για την ιδιότυπη σκηνική σύνθεση αισχυλικών αποσπασμάτων του Σπύρου Ευαγγελάτου (Ψυχοστασία), ενώ περιλαμβάνει επίσης εκτενές εικονογραφικό υλικό.
