Το βιβλίο αυτό θα το καταλάβει ίσως μόνο όποιος έχει κιόλας κάνει ο ίδιος τις σκέψεις που εκφράζονται σε αυτό -ή τουλάχιστο παρόμοιες σκέψεις. Δεν πρόκειται λοιπόν για διδακτικό βιβλίο. Ο σκοπός του θα έχει πετύχει, αν προσφέρει ευχαρίστηση σε όποιον θα το διαβάσει και θα το καταλάβει.
Το βιβλίο πραγματεύεται τα προβλήματα της φιλοσοφίας και δείχνει -όπως πιστεύω- πως αυτά τα προβλήματα δημιουργήθηκαν από την παρανόηση της λογικής της γλώσσας μας. Όλο το νόημα του βιβλίου θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε περίπου με τα ακόλουθα λόγια: Ό,τι μπορεί γενικά να ειπωθεί, μπορεί να ειπωθεί με σαφήνεια και για όσα δε μπορεί να μιλάει κανείς, για αυτά πρέπει να σωπαίνει.
Το βιβλίο θέλει λοιπόν να βάλει ένα όριο στη σκέψη, ή μάλλον -όχι στη σκέψη, αλλά στην έκφραση των σκέψεων: Γιατί για να βάλουμε στη σκέψη ένα όριο, θα έπρεπε να μπορούμε να σκεφτόμαστε και τις δύο πλευρές αυτού του ορίου (θα έπρεπε δηλαδή να μπορούμε να σκεφτόμαστε αυτό που δε μπορεί να σκεφτεί κανείς).
Έτσι το όριο δε θα μπορεί να μπει παρά μόνο μέσα στη γλώσσα και ό,τι βρίσκεται πέρα από το όριο θα είναι απλώς α-νοησία.
Δε θέλω να κρίνω κατά πόσο οι προσπάθειές μου συνταυτίζονται με τις προσπάθειες άλλων φιλόσοφων. Και μάλιστα αυτό που έχω γράψει εδώ δεν έχει, στις λεπτομέρειές του, απαίτηση να προσφέρει τίποτα νέο· για τούτο και δεν αναφέρω πηγές, επειδή μου είναι αδιάφορο αν αυτό που έχω σκεφτεί το έχει κιόλας σκεφτεί πριν από μένα κάποιος άλλος.
Θέλω μόνο να αναφέρω πως την παρακίνηση για τις σκέψεις μου τη χρωστάω κατά ένα μεγάλο μέρος στα περισπούδαστα έργα του Frege και στα δημοσιεύματα του φίλου μου Bertrand Russell.
[Από τον Πρόλογο του συγγραφέα]
