«Φαίδρος»

Ο έρωτας και ο λόγος

ISBN978-960-02-3755-9
Σελίδες364
Έτος πρώτης έκδοσης2021
Έτος τρέχουσας έκδοσης2021
Διεύθυνση ΣειράςΔημήτρης Ν. Λαμπρέλλης
ΕισαγωγήΠαναγιώτης Ο. Δόικος
Μεταφραστής/έςΠαναγιώτης Ο. Δόικος
Σχήμα 14 x 21

16,96

Σε απόθεμα

Ο αισθησιασμός του προσώπου που ερωτευόμαστε ξυπνά μέσα μας τη θεϊκή όψη της ομορφιάς του. Τα σώματα σμίγουν μέσα στην ορμή αυτού του ξυπνήματος. Μόνον τότε ο έρωτας είναι πλατωνικός. Όμως, σε ποιο μέρος της ύπαρξής μας η απογείωση της έλξης μας συναντά τη σαρκική μας επιθυμία; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα προϋποθέ­τει μια οντολογία του χωροχρόνου της έκστασης, την οποία βιώνει το ερωτευμένο βλέμμα. Παραδόξως, αυτή η οντολογία απουσιάζει από τη φιλοσοφία του Πλάτωνα. Πράγματι, στον Φαίδρο ο αισθησιασμός αποστασιοποιείται από το νόημα και το συναίσθημα της ομορφιάς. Η φαντασία εμφανίζει το συγκλονιστικό όραμα των τελετουργιών του κάλλους, αλλά η αλήθεια της παραμένει ορφανή.

Μέσα σε αυτή την ορφάνια, ο λόγος κινείται διπλά. Από τη μια πλευ­ρά, αμφισβητεί το κύρος της γραπτής του εκδοχής, όταν αυτή, συντη­ρώντας την επιφανειακή μας σχέση με τα όντα, απωθεί την ανάμνηση της μεταφυσικής τους αλήθειας. Από την άλλη πλευρά, ο λόγος δραμα­τοποιεί τη συνάντηση του αισθησιακού με το ιδεατό κάλλος του ερώ­μενου προσώπου. Ωστόσο ο ίδιος δε συλλαμβάνει τη σύσταση αυτής της συνάντησης, δηλαδή την ενσωμάτωση του νοήματος της ομορφιάς στην αντίστοιχη αισθητή μορφή. Το αδιέξοδο οφείλεται στην αμφιθυμία του Πλάτωνα απέναντι στη φαντασία. Από αυτή την άποψη, η υπέρβαση του αδιεξόδου επιτυγχάνεται πέρα από την πλατωνική –αλλά και πέρα από την ορθολογική– σκέψη: στον προνομιακό στοχαστικό χωροχρόνο, όπου η φαντασία οντολογείται.

Συγγραφέας

Πλάτων

Ο Πλάτων (427 π.Χ. – 347 π.Χ.) γεννήθηκε στην Αθήνα. Δέχθηκε την ισχυρή φιλοσοφική επίδραση του Σωκράτη, αργότερα δε, μετά την θανάτωση του δασκάλου του, ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Κυρήνη, στην Σικελία, και στην Κάτω Ιταλία. Τα ταξίδια του αυτά επηρέασαν γόνιμα τον φιλοσοφικό του στοχασμό. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ίδρυσε την φιλοσοφική του Σχολή, την Ακαδημία (387 π.Χ.) στην οποία δίδαξε μέχρι τον θάνατό του· μετά από σχεδόν δέκα αιώνες προσφοράς φιλοσοφικού έργου και διδασκαλίας, η Ακαδημία έκλεισε το 529 μ.Χ., με διάταγμα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιουστινιανού, το οποίο όριζε «κανένας να μην διδάσκεται φιλοσοφία στην Αθήνα».
Η ιδιοτυπία του εμβληματικού φιλοσοφικού του στοχασμού είναι η αποτύπωσή του σε φιλοσοφικά έργα υπό την μορφή διαλόγου. Οι πρώιμοι διάλογοι αντανακλούν την έντονη επίδραση του Σωκράτη· ακολούθως, απομακρύνεται από την επιρροή του δασκάλου του και συγκροτεί το αυθεντικά πρωτότυπο φιλοσοφικό του έργο, όπως αυτό αποτυπώνεται στους μεταγενέστερους διαλόγους. Όλοι οι διάλογοι έχουν ως πρωταγωνιστή τους τον (πλατωνικό) Σωκράτη, εκτός από τους τρείς τελευταίους, τον Σοφιστή, τον Πολιτικό και τους Νόμους, οι οποίοι έχουν ως πρωταγωνιστή τους τον Ελεάτη Ξένο (οι δύο πρώτοι) και τον Αθηναίο Ξένο (ο τελευταίος)· η αντικατάσταση του πρωταγωνιστή σημαίνει τόσο την κριτική στάση της ύστερης πλατωνικής φιλοσοφίας προς τις προηγούμενες φάσεις της όσο και το ρηξικέλευθο άνοιγμά της προς νέους στοχαστικούς ορίζοντες.