Η αξιόπιστη τεκμηρίωση των δημόσιων πολιτικών και η τόνωση της δημοκρατικής ταυτότητας των αποφάσεων αποτελούν συστατικά στοιχεία του σύγχρονου μοντέλου διακυβέρνησης. Όσο όμως η «διακυβέρνηση» εξομοιώνεται με μια κυβερνητική «τεχνολογία», που κατέχουν μόνον οι ειδικοί του «κυβερνάν», τόσο μεγαλώνει η απόσταση από τη δημοκρατική εκδοχή της, που αποδίδει έμφαση στη συμμετοχή των πολιτών στον δημόσιο βίο και τη συναινετική διαμόρφωση των πολιτικών. Αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο ισοζύγιο ανάμεσα στο «δημοκρατικό-συμμετοχικό» και το «αριστοκρατικό-τεχνοκρατικό» παράδειγμα διαπερνά όλες τις σύγχρονες εκδοχές διακυβέρνησης.
Η διαλεκτική ένταση ανάμεσα στη δημοκρατική συμπαραγωγή πολιτικών και την τεχνοκρατική κυριαρχία των «ειδικών» προκαλεί, εν τέλει, την ανάγκη για μια νέα, πιο λειτουργική, σύνθεση των δύο παραδειγμάτων. Αυτή θα συνδυάζει με επιλεκτικό τρόπο –στο αξιακό και το οργανωτικό πεδίο– στοιχεία του «ύστερου Επιτελικού Κράτους», του αφηγήματος περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» και του ρεύματος της «τεκμηριωμένης διακυβέρνησης». Στο «πολυαρχικό» αυτό πρότυπο συναντώνται και συνδυάζονται διαφορετικές αρχές, παραδοχές και τεχνικές, προκειμένου να επιτυγχάνονται αποτελεσματικότερα οι δημόσιοι στόχοι της ίσης ευημερίας.
