Ο σοσιαλισμός που περιγράφεται με τις ιδέες και τις προτάσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό το προγραμματικό κείμενο, δεν παραπέμπει σε μια μελλοντική κοινωνία. Ούτε αποτελεί ατεκμηρίωτη προφητεία που εξαντλείται στην υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά αύριο. Είναι αντίθετα έκφραση ενός συγκεκριμένου, τεκμηριωμένου και υλοποιήσιμου οραματικού σχεδίου για την κοινωνία σήμερα. Ανοίγει δρόμος για το μέλλον της χώρας μας και του λαού μας και ταυτόχρονα δίνει νόημα στις διεκδικήσεις και τους αγώνες για το παρόν και για το μέλλον. Μέτρο είναι ο άνθρωπος.
Continue Reading →
[...] Δαιμόνια που εργάζονται σιωπηλά στα Άδυτα των συγχρόνων αμυντικών εθνικών συγκροτήσεων, στις Τάξεις των πολιτικών, στα Εργαστήρια της Κατανομής του Πλούτου των Εθνών και των Ανθρώπων, στα Σπουδαστήρια του Πνεύματος, της Τέχνης και του Πολιτισμού, σε αυτά που ο Μάζης προσφυώς ονομάζει "τέσσερις πυλώνες της ισχύος". Τέσσερις συνιστούσες της ισχύος. Και δεν ξεχνά τον Πυθαγόρα, τον Θαλή και τον Αρχιμήδη: τον κινητοποιεί η μαθηματική του παιδεία στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Αγωνίζεται να κατεβάσει τη φωτιά των Μαθηματικών στην Συστημική του Γεωπολιτική. Επεξεργάζεται τον Γεωγραφικόν Χώρο και τον Γεωγραφικόν Χρόνο. Αναλύει την Χωρικότητα για να συλλάβει τα μυστήριά της. Επεξεργάζεται...
Continue Reading →
Η χρήση των Η/Υ στην εκπαίδευση ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και πέρασε από τρεις μεγάλες φάσεις: τη μάθηση από τους υπολογιστές (Computer Assisted Instruction - CAI), τη μάθηση σχετικά με τους υπολογιστές (εναλφαβητισμός στους Η/Υ) και τη χρήση του Η/Υ ως νοητικού ή γνωστικού εργαλείου (mindtool or cognitive tool). Ο κλάδος της Υπολογιστικής Φυσικής/Υπολογιστικής Επιστήμης (Computational Physics / Computational Science) άρχισε να αναπτύσσεται από τη δεκαετία του 1940. Σύμφωνα με τη μεθοδολογία του υπολογιστικού πειράματος (computational experiment) το μοντέλο, η προσομοίωση και το υπολογιστικό πείραμα καταλαμβάνουν τη θέση του "κλασικού" πειράματος. Το μοντέλο της χρήσης του Η/Υ...
Continue Reading →
Στην ελληνική βιβλιογραφία δεν διαθέταμε μέχρι σήμερα κάποια σφαιρική "Εισαγωγή στην Επιστήμη του Θεάτρου", παρά το γεγονός ότι η διδασκαλία της Θεατρολογίας σε ξεχωριστά Τμήματα Θεατρικών Σπουδών σε πανεπιστημιακό επίπεδο κλείνει τα 20 χρόνια της ύπαρξής της. Η δόμηση του παρόντος βιβλίου υπαγορεύεται από έναν νοητό συνομιλητή, που είναι ο φοιτητής των θεατρικών σπουδών και ακολουθεί εν γένει επαγωγικά βήματα, δόθηκε όμως μεγάλη έμφαση στο "θέατρο εκτός θεάτρου", το "θεατρικό" στοιχείο που υπάρχει και στην κοινωνική ζωή και σε μια σειρά από δρώμενα, τελέσεις, εθιμοτυπίες, συναναστροφές, κοινωνικές διαδικασίες κτλ. Το κύριο κείμενο συνοδεύεται από υποσημειώσεις, οι οποίες είναι είτε επεξηγηματικές...
Continue Reading →
Το βιβλίο αυτό καταπιάνεται με το τρίπτυχο κρίση-δανεισμός-χρεοκοπία. Μέσα από τη συστηματική και συγκριτική μελέτη ιστορικών παραδειγμάτων, αντλεί σημαντικά διδάγματα για το πώς αντιμετώπισαν διάφορες χώρες τις οικονομικές κρίσεις, το δανεισμό και τη χρεοκοπία. Το βάρος βέβαια πέφτει στην τελευταία κρίση που ξεκίνησε το 2007 από τον χρηματοπιστωτικό τομέα της Αμερικής και συνεχίζεται στην χώρα μας, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ως γενικότερη οικονομική κρίση. Πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι η πρόσφατη διεθνής κρίση σηματοδοτεί το τέλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας ή το τέλος του "κακοποιού καπιταλισμού". Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτό που συνέβη είναι το τέλος του χρηματοπιστωτικού...
Continue Reading →
Το Αλφαβητάρι των Ολυμπιακών Αγώνων έρχεται δεύτερο μετά τις "1, 2, 3... 11 αληθινές ιστορίες Ολυμπιονικών" και ανήκει σε μια σειρά εκδόσεων για μικρά παιδιά που η συγγραφέας επιχειρεί με τη στήριξη των εκδόσεων Παπαζήση να φέρει σε γνώση των μικρών ελληνόπουλων που αγνοούν πολλά πράγματα από το αρχαίο μας παρελθόν. Η σειρά αυτή περιλαμβάνει επίσης ξεναγήσεις για παιδιά σε αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας μας και η συγγραφή της ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980, αλλά για καθαρά πρακτικούς λόγους δεν πρόλαβε να εκδοθεί όταν η χώρα ανέλαβε την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004. Ποτέ όμως δεν είναι αργά και...
Continue Reading →
[...] Ο Κωτούλας προβάλλει την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός εθνικού ρεπουμπλικανισμού, όπως ο ίδιος τον προσδιορίζει, της ύπαρξης, δηλαδή, μίας ισχυρής σε πολιτικό επίπεδο και ενιαίας σε πολιτισμικό επίπεδο δημοκρατίας. Στο πλαίσιο αυτό αναδεικνύει τη λειτουργική σημασία της υπεροχής του εγχώριου εθνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμικού πλαισίου σε σχέση με τις επιμέρους υπο-εθνικές αναφορές των ομάδων των μεταναστών. Ταυτοχρόνως διατυπώνει τις βασικές αρχές ενός σχήματος, το οποίο προσδιορίζει ως Νέο Ευρωπαϊκό Υπόδειγμα, ένα σύνολο εξελίξεων στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, οι οποίες εκδηλώνονται σταθερά μετά το 2001 και θεωρείται ότι θα κορυφωθούν τα επόμενα έτη. [...]
Continue Reading →
Στη Βενετία η κοινωνία χωρίστηκε (η τομή το 1297) σε τρεις θεσμοθετημένες τάξεις, σε ευγενείς, τσιταντίνους και λαό. Ως ευγενείς αυτοπροσδιορίστηκαν οι οικογένειες που οικειοποιήθηκαν την κυβερνητική εξουσία. Σε όσους ονόμασαν τσιταντίνους (:πολίτες), παρά το όνομα, δεν τους έδωσαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα: στους γηγενείς τσιταντίνους της Βενετίας εκχώρησαν το προνόμιο να εξελίσσονται σε στελέχη της γραφειοκρατίας και στους τσιταντίνους της περιφέρειας να συγκροτούν αυτοδιοικητικά συμβούλια. Στους τελευταίους, που ανεπίσημα προβάλλονταν ως ευγενείς, ουδέποτε τους απένειμαν τον τίτλο. Στον λαό απέμειναν μικρής σημασίας προνόμια. Οι τσιταντίνοι της βενετικής περιφέρειας, το κεντρικό θέμα αυτού του βιβλίου, εξετάζονται σε σχέση με θεσμούς που...
Continue Reading →
Ο τόμος αυτός είναι αφιερωμένος στο κοινωνικό δίκαιο που ως όρος δεν είναι συνήθης, αλλά αντιμετωπίζει τον άνθρωπο και στην εργασία του και εκτός αυτής, περιλαμβάνει δηλαδή τους κανόνες τόσο του δικαίου της εργασίας όσο και του δικαίου της κοινωνικής προστασίας. Η ενότητα του παλαιού αυτού "ζεύγους" (ο γαλλικός όρος droit social αποδίδει και τους δύο κλάδους) έγκειται στο ότι και τα εργασιακά και τα εκτός της εργασίας δικαιώματα του ανθρώπου αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο κοινωνικών δικαιωμάτων που αποσκοπεί στην εξασφάλιση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης του Συμβουλίου της Ευρώπης εκφράζει κατά τον πληρέστερο ανά τον κόσμο...
Continue Reading →
Ασέβησα απαξιώνοντας την Δελφική εντολή "Γίνε ό,τι είσαι" και αντ' αυτής, επεδίωξα ν' αποκτήσω τη μεγαλοσχημοσύνη των καρδιναλίων επινοώντας φαντάσματα που ποτέ δεν ενσαρκώθηκαν και κατέληξα μετέωρος. Ούτε στον ουρανό ανέβηκα μα ούτε στη γη πατούσα...
Continue Reading →
Οι σελίδες που ακολουθούν προσκαλούν τον αναγνώστη σε μια περιπλάνηση στα παραδοσιακά μονοπάτια της κινεζικής λογοτεχνίας και τέχνης. Δεν του προσφέρουν λοιπόν μια κλασική ιστορία του είδους, πράγμα που θα απαιτούσε μια πολύτομη δημοσίευση κι έναν άλλο, μάλλον αφηγηματικό τρόπο γραφής, αλλά μια διαφορετική προσέγγιση, πιο "ιμπρεσιονιστική" ίσως και, ελπίζω, εξίσου, αν όχι περισσότερο ελκυστική. Το βιβλίο βασίζεται, ως ένα βαθμό, σε επιλογή κειμένων που γράφονταν και, τις περισσότερες φορές, δημοσιεύονταν σε διάφορες περιοδικές εκδόσεις, ανάλογα με τις ανάγκες της διδασκαλίας μου και τις προσωπικές μου αναζητήσεις. Μερικά κείμενα συμπληρώθηκαν με πιο αναλυτική επεξεργασία, άλλα προστέθηκαν τώρα. Τα μεταφρασμένα ποιήματα...
Continue Reading →
Το βιβλίο αυτό επισκοπεί κριτικά τις επιδόσεις της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής μετά το "Μνημόνιο" και υπό τη στενή επιτήρηση της Τριμερούς ("Τρόικας"). Προτείνει απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα: Πως φθάσαμε στην απότομη ανατροπή της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής; Ή, για ποιους λόγους εφαρμόζεται σκληρή δημοσιονομική λιτότητα και δοκιμάζονται μεταρρυθμίσεις που μέχρι το 2009 ήταν αδιανόητες; Ποιο είναι το σκεπτικό τους; Με ποιο αποτέλεσμα ως τώρα; Επιβλήθηκαν όλα αυτά στην Ελλάδα απέξω ή, έχοντας ενδογενείς αιτίες, ήταν αναγκαία; Τι άλλο μπορεί να γίνει; Τι μας περιμένει ακόμα; Ο συγγραφέας πηγαίνει πέρα από την απλή ροή των γεγονότων και ξεφεύγει από βολικά...
Continue Reading →
Το εργαλείο, ο Θεός και η εξουσία είναι τα πρωταρχικά μετατρεπτικά και ερωτικά ενδιάμεσα, διαμέσου των οποίων η τυφλή γονιμότητα μετατρέπεται σε έρωτα και βία, η κίνηση και οι δυνάμεις σε σκεψή και πράξη, ενώ πάλι ο έρωτας και η βία μετατρέπονται σε σώμα και ενορμήσεις, σε εγώ και γνώση, την ίδια στιγμή που η σκέψη και η πράξη μετατρέπονται σε κοινωνικές σχέσεις, θεσμούς και κοινωνία. Επισημαίνουμε ότι η βία είναι η άλλη όψη του έρωτα. Εξουσία είναι οι σχέσεις ιδιοποίησης αλλά και δημιουργίας από τον άνθρωπο των ενορμήσεων, της βούλησης και των πράξεων των δικών του και των άλλων....
Continue Reading →
